Rozdział 1.

14.11.2005 roku, Nysa

-I co teraz zrobimy?-zapytał, stojąc nad szpitalnym łóżeczkiem-Jesteśmy za młodzi na to by mieć dziecko.-wpatrywał się tępo w śpiącego noworodka

-Na seks też byliśmy za młodzi a jednak to zrobiliśmy.-szepnęłam, będąc wyczerpana wielogodzinnym porodem.

Mieliśmy dopiero po 17 lat. 

Ja i On.

Monika i Bartek.

Oboje ledwo rozpoczęliśmy liceum. Oboje mieliśmy plany.

On rozpoczął siatkarską karierę, grał wraz z ojcem w AZS Nysa, uczył się w spalskiej szkole sportowej a ja tak bardzo chciałam zdać maturę i zostać psychiatrą.

Ta ciąża spadła na nas jak grom z jasnego nieba.

Chcieliśmy pobawić się w dorosłych, spróbować zakazanego owocu...Nieodpowiedzialność.

-Co z moją karierą, co z twoimi studiami?! Monika, nie możemy go zatrzymać. Nie damy rady.-mówił tak przekonująco, że aż mu uwierzyłam. Uwierzyłam, że jestem za młoda na bycie matką

-Chcesz go oddać do adopcji?-potrzebowałam potwierdzenia

Wzięłam to maleństwo po raz ostatni w ramiona. Był taki kochany. Taki nasz. Taki mój.

Nosiłam go pod sercem 9 miesięcy, zdążyłam pokochać miłością matczyną. Wtedy nawet nie czułam tak mocnej chemii do swojego chłopaka, z którym przecież poszłam do łóżka. 

Mój syneczek, mój kochany.

Nazajutrz już nie był mój. Nie był nasz. 

Oboje podpisaliśmy dokumenty by zaraz patrzeć jak pewna kobieta z ośrodka adopcyjnego zabiera go ze szpitala. 

Wmówiłam sobie, że zrobiliśmy dobrze dla siebie a przede wszystkim dla niego. No bo co para nastolatków mogła dać dziecku? Co prócz bezgranicznej miłości?

Po Bartku to chyba dość szybko spłynęło. Zajął się siatkówką. Karierą w klubie i reprezentacji.

Podejrzewałam, że poniekąd celowo szukał jak najwięcej zajęć by zapomnieć a przynajmniej nie myśleć. 

Ja udawałam, że zapomniałam. Wróciłam do szkoły, potem zdałam maturę, poszłam na studia. Nauka mnie pochłonęła. To fakt. 

Żyliśmy razem kolejne lata i ani razu nie zamieniliśmy słowa o naszym Syneczku. To był temat tabu w całej rodzinie. Co roku 18. kwietnia, czyli w dzień, w którym dowiedziałam się o ciąży otwierałam pudełko w tajemnicy przed Bartoszem, w którym miałam schowany test ciążowy i pierwsze zdjęcie z USG. Chciałam pamiętać.

W dzień urodzin Syneczka przeglądałam zdjęcia zrobione tuż po porodzie i myślałam o tym co teraz robi, czy ma fajną rodzinę, jak ma na imię...Nie znałam jego imienia. Dla mnie był po prostu Syneczkiem.

14.11.2015 roku, Rzeszów 

I pomyśleć, że to już 10 lat. 

Pewnie jest już dużym chłopcem-po tacie. Ciekawe czyj ma kolor oczu? Czyj kolor włosów?

Jak sobie radzi w szkole? Gdzie mieszka?

A co jeśli mieszka gdzieś obok mnie?

Po pracy jako pierwsza wróciłam do domu, Bartosz był jeszcze na treningu. Miałam zająć się mieszkaniem a w mojej głowie było tylko jedno. Nim się obejrzałam, minęło kilka godzin, Bartosz wrócił a obiadu nawet nie zaczęłam przyrządzać. 

-Kochanie! Nie uwierzysz, Pitowi syn się urodził!-rzekł rezolutnie na wejściu, rzucając w kąt ciężką torbę treningową-Zaprosił nas na pępkowe, idziemy później, co nie?-napadł na mnie w salonie, zostawiając pocałunek na poliku. Dopiero po chwili zauważył, że coś jest nie tak. Chyba zapomniał. Nie chyba. On naprawdę zapomniał.

-Nasz syn skończył 3 godziny i 41 minut temu 10 lat.

Jego wyraz twarzy był nie do podrobienia. Jakby ktoś mu walnął, ale tak porządnie.

-Ile ja bym dała żeby był  tutaj z nami.-szepnęłam, dyskretnie ocierając łzę, wypływającą na zewnątrz

-Byliśmy za młodzi...-zaczął starą kwestię, unikając mojego spojrzenia-Teraz...

-Nie. To ty byłeś za młody. To ty nie byłeś gotowy. Ja byłam. Ja chciałam być mamą.-warknęłam, przerywając jego wypowiedź.-Co dzień wpierałam sobie, że zrobiłam dobrze, bo mogłam pójść na studia, bo ten maluch ma normalne dzieciństwo, ale im bardziej to sobie powtarzałam tym bardziej wiedziałam, że popełniłam największy błąd w swoim życiu, bo jego miejsce jest przy mnie, przy nas.-nerwowo skubałam rękawy nieco przydługiego swetra by zaraz gryźć paznokcie.-Popatrz, ty zrobiłeś karierę, ja studia i co? Mamy mieszkanie, tytuły, kasę, siebie i...i nic. Poza tym nie mamy niczego.

-Właśnie dlatego, że teraz mamy to wszystko, możemy się postarać o dziecko. Teraz jest na to czas.-chwycił mą dłoń za wszelką cenę, chcąc bym popatrzyła w jego oczy

-Mówisz tak jakby On nie miał dla ciebie żadnego znaczenia Bartek.-nie dowierzałam w to co słyszę. To mnie bolało i to cholernie mocno.

-Miał. Ma. Tyle, że nie ma go. Żyje gdzieś w Polsce, jest szczęśliwy, ma kochających rodziców...Myślałem, że się z tym pogodziłaś.

-Nie i nigdy się z tym nie pogodzę.-poderwałam się z impetem, trzaskając za sobą drzwiami.

Na pozór szczęśliwa para. Kto znał naszą historię, wiedział, że to poniekąd tylko pozory. A niewielu wiedziało. Oj niewielu...

^O^

Cześć Wam! Nie wytrzymałam, napisałam to w przypływie dużej weny. Znowu Bartek?!?!

Nie bez powodu zwę się siatkarka kurkowa :)

Nie wiem czemu, ale nie potrafię o nikim innym napisać. Takie moje zboczenie zawodowe :P

Co myślicie? Wypowiadajcie się w komentarzach a ja już niedługo zaserwuję wam kolejny rozdział^^